Vrijdag 28 september 2018 open ik mijn mailbox en zie een e-mail van NAPA-directeur Milena Babovic met de onderwerpregel: ‘nominatie PA van het jaar 2018’. Als trouw redactielid van NAPA Magazine ga ik ervan uit dat ik een artikel mag schrijven over de genomineerden van 2018. Echter bij het openen van de mail, ben ik blij verrast als ik lees dat Maurice Roks, als voorzitter van de vakgroep kindergeneeskunde, míj heeft aangedragen en genomineerd. Enigszins overvallen door dit mooie nieuws, moet ik het even laten bezinken. Wat een eer voor een piepjonge professional!
Ik besluit twee grote, smakelijke taarten te bestellen bij de bakkerij op de hoek en versier de afdeling Neonatologie van het Radboud­umc Amalia kinderziekenhuis met PA-stickers. We zullen deze groeiende populatie zorgverleners met die moeilijke naam eens goed kenbaar maken!

In de daaropvolgende weken mag er gestemd worden. Ik besluit niet te veel uit de kast te halen om stemmen bij elkaar te sprokkelen. Maar dan, zonder dat ik er ook maar iets van weet, wordt er tijdens het fotomoment met de taart ineens gefilmd, en doen mijn fijne collega’s een stemoproep. Tot mijn grote verbazing wordt dit filmpje meer dan 12.875 keer bekeken op LinkedIn. Zou het dan toch? Ik durf er niet op te hopen.

Op 6 november 2018 was het dan zover: de dag van de waarheid. Met een weeïg gevoel ga ik de ontknoping tegemoet. Met mijn fantastische medegenomineerden mochten we het podium van De Fabrique sieren. Op een klein scherm dat de menigte in de zaal niet kon zien, konden we een aantal sheets vooruitkijken. Drie minuten eerder wisten wij stiekem de uitslag al. Enigszins in verlegenheid gebracht door de lovende woorden van Milena, de immens grote foto van mezelf op het scherm en een luid applaus, mag ik overdonderd de loodzware bokaal in ontvangst nemen. Mijzelf even Popey wanend, tracht ik als blijk van dank het gevaarte in de lucht te tillen. Ik probeer oprecht verrast over te komen, want stiekem wist ik natuurlijk drie minuten eerder de uitslag al, en kreeg van achteren al wat vriendelijke schouderklopjes van mijn medegenomineerden. Wat een eer om zo vroeg in mijn carrière al zo groots beloond te worden.

Na het ontvangen van deze prachtige titel, stap ik vrijwel direct in het vliegtuig naar mijn geliefde Tanzania. Twee weken werken op de mooie NICU in het prachtige Sengerema. Ditmaal op de voet gevolgd door documentairemaakster Denise Eigenbrood. De ontroerende en integere documentaire ‘Ieder kind verdient een naam’ is medio februari groots in de bioscoop in première gegaan. Een ode aan alle baby’s ter wereld. Een ode aan alle mensen die zoveel toewijding tonen en zich volledig inzetten. Een ode aan het vak van physician assistant, die onbekende beroepsgroep, die, met collectief zeer hard werken, steeds duidelijker op de kaart komt.

Milou van Ingen

PA in het Radboudumc

Milou.vanIngen@radboudumc.nl