Tijdens de bekendmaking van de winnaar van de verkiezing ‘PA van het jaar 2019’ tijdens Invest, was Alex van der Lecq afwezig en kon hij de prijs niet in ontvangst nemen. Vandaag gingen Milena Babovic (directeur NAPA) en Tanja Prins (beleidsmedewerker) naar het LUMC om Alex te bezoeken, de prijs uit te reiken en een paar vragen te stellen. Op de SEH afdeling van LUMC werd maandagochtend al vroeg feest gevierd, met slingers, een heerlijke taart en enthousiaste collega’s.
Interview met Alex van der Lecq
Hoe blik je terug op je nominatie?
‘Het was eerst dubbel, ik ben niet gewend om in het middelpunt te staan en bovendien wil ik zelf graag de regie hebben. Ik bemoei mij graag overal mee, maar zelf in de spotlights staan, is niet mijn ding.’ En achteraf vindt Alex de nominatie echt erg leuk. ‘Het is een geweldige waardering voor alle jaren die je als PA hebt gewerkt. Je doet het in de eerste plaats voor jezelf. Louwerens Voogt (PA) en ik zijn als eerste PA’s in 2000 met de opleiding begonnen. De voorbereiding duurde destijds twee jaar tot we met de opleiding konden beginnen. Wij zijn uiteindelijk met het eerste cohort afgestudeerd en meteen met de oprichting van NAPA begonnen. Het logo van NAPA stamt nog uit onze tijd. De opleiding vond ik best pittig, het duurde toen drie jaar (nu is dat 2,5 jaar) en ik was begin veertig met kleine kinderen thuis.
“De kids gingen toen vroeg naar bed en ik ging studeren van acht tot middernacht.”
Waar was je tijdens de prijsuitreiking?
‘Ik was in Mikumi Tanzania. Daar werkte ik twee weken als vrijwilliger in het St. Kizito Hospital Mikumi. Dat doe ik al vijf jaar en ik had deze reis al een jaar gelden gepland. Helaas viel het tegelijkertijd met Invest. Ik zit nu drie jaar in het bestuur van Morogoro Support Foundation en help mee om kennis over te dragen en mee te werken aan verbetering van o.a. processen. Het gaat bijv. om het leren van triage. Men verdeelt nu bij de dagstart de taken, zodat iedereen weet wie wat doet. Dat heeft er toe geleid dat mensen op basis van de risico’s worden geholpen en niet geheel willekeurig.’
“Ik heb ze het triëren geleerd, het is daar in feite een soort oorlogstriage”.
Als ik in Tanzania ben, zie ik dat het effect van natuur ook zijn werk doet. Je hebt in Tanzania weinig mogelijkheden en middelen om in te zetten om de patiënt te helpen. Toch zie ik vaak mensen met de meest bizarre verwondingen alsnog overleven.’
In Tanzania werken veel minder artsen in vergelijking tot Assistant Medical Officers zgn. AMO’s (soort PA’s ). De verhouding is ongeveer 10% artsen en 90% AMO’s. AMO’s volgen daar een vijfjarige HBO opleiding. Ze hebben daar een gedegen medische opleiding, maar er is in de zorg een groot gebrek aan middelen en er is een hoop aan efficiency te behalen’. Er zijn ook veel zaken die wij van ze kunnen leren. ‘Mensen daar zijn behoorlijk vindingrijk. Je moet een soort McGiver zijn in doen en denken. Ze denken veel meer in oplossingen en accepteren sneller dingen. Ze zullen niet gauw zeuren en klagen. Ze wedden ook sneller op twee paarden, omdat ze door gebrek aan instrumenten niet altijd een diagnose kunnen stellen.’
Hoe ga je om met zoveel ellende?
Ik ga ieder jaar twee weken ernaartoe en probeer een positieve bijdrage te leveren. Dat doe ik door mijn kennis te delen en via mijn netwerk en de Morogoro Support Foundation apparatuur en andere middelen te leveren. Maar ik besef ook dat ik niet veel meer kan doen.
‘Fluitend naar je werk’, hoe doe je dat?
In de nominatievideo vertel je dat je nog steeds fluitend naar je werk gaat. Dat is best bijzonder in een tijd van burn-outs en mensen die de zorg massaal verlaten. Wat is jouw geheim?
‘Ik denk dat als ik nu geboren zou worden, ik de diagnose ADHD zou krijgen’, grapt Alex. ‘Ik ben een doener, ik hou van werken. We werken met veel jonge mensen en je kunt niet inkakken. Door bij te blijven en met jonge mensen om te gaan, krijg ik energie. Ik ben ook erg blij dat ik PA ben geworden, de wereld is voor mij opengegaan. Ik heb nu de mogelijkheid om veel nieuwe dingen te leren, prachtige congressen te bezoeken en de samenwerking met de SEH-artsen is ook ontzettend goed. We weten goed wat we aan elkaar hebben.’
“Het is ontwikkeling op ontwikkeling. Ik zit niet aan mijn plafond”
Wat vind je belangrijk voor de nieuwe PA’s die de opleiding volgen? Wat wil je ze meegeven?
‘Mijn advies is om alle successen te vieren en naar buiten te brengen. Zorg dat je een gezicht krijgt en draag actief uit wat je doet. En wees niet te snel tevreden en denken dat je al klaar bent. Je bent nooit klaar, zorg dat je geen ‘broodPA’ bent, die alleen voor de salaris naar het werk gaat. Zorg dat je het beroep goed neerzet, praatjes houdt, stukjes schrijft. Dan blijft het ook leuk!
We zien in de zorg dat de omgeving niet snel iets zegt over dingen die goed gaan, maar juist als het fout gaat. Daarom hamer ik erop om successen te vieren. Daardoor krijg je meer waardering en draagvlak. Er is veel te bereiken binnen jouw cirkel van invloed. Dus ga niet snel op je lauweren rusten. Dan ga je juist opbranden’.
“Er komt iets voorbij, je pakt het op of niet”.
Hoe zie jij de rol van PA in de toekomst?
Het zou leuk zijn als PA in de top 10 van de meest gewilde beroepen komt. Dat is nu al zo in de VS. We hebben het goed geregeld in Nederland wettelijk gezien. Maar we moeten nog investeren in het beter vestigen van het beroep richting nieuwe generatie en de patiënten.
Vijf genomineerden
Er waren dit jaar vijf genomineerden voor de verkiezing PA van het jaar. Naast Alex van der Lecq, waren ook Wietse Wieringa (tweede plaats), Gea Vije, Marieke Bronk en Bianca van den Berg genomineerd.
Lees ook het bericht op LinkedIn pagina van het LUMC
Reacties
Log in en reageer