Intervisie creëert ruimte voor (zelf)reflectie, het stellen van vragen, het delen van inzichten, en het benutten van elkaars expertise. Dit proces resulteert in een diepgaander begrip van de eigen rol, houding, denkpatronen, blinde vlekken, opvattingen, en (onbewuste) overtuigingen die invloed hebben op de beroepsuitoefening. Door te leren van concrete situaties en elkaars ervaringen, worden cruciale aspecten van een goede beroepsuitoefening geoptimaliseerd, zoals communicatie, medisch leiderschap, samenwerking, en persoonlijke effectiviteit.

In intervisie ligt de nadruk op het gezamenlijk streven naar zelfinzicht en de voortdurende verbetering van professionele vaardigheden. Dit versterkt niet alleen individuele competenties, maar verhoogt ook de kwaliteit van zorg en samenwerking in de medische sector.

Er zijn verschillende methoden voor intervisie om uit te kiezen.

Zo is er de incidentmethode, waarbij een gebeurtenis uit de werksituatie van een van de deelnemers op een gestructureerde manier wordt besproken.

De roddelmethode, ‘roddelen waar je bij bent’, is een relatief veilige manier van feedback geven: het is belangrijk dat de groep elkaar kent en er een veilige sfeer is. Het roddelen schept een relativerende afstand tussen feedbackgever en -ontvanger.

Andere methoden waar je aan kunt denken zijn bijvoorbeeld de Balintmethode en de socratische methode. 

De Balint-methode is een uitgebreide methode die veel tijd vergt. Bij deze methode, bedacht door de Hongaar dr. Balint, breng je in tien stappen het probleem uitgebreid in kaart. Hierna is de inbrenger van het probleem erachter wat de oorzaak ervan is en heeft de inbrenger inzicht in de ‘blinde vlekken’.

De Socratische methode is geïnspireerd op de filosoof Socrates. Hij was ervan overtuigd dat je het meeste leert wanneer je zelf het probleem exploreert door zelf antwoord te geven op vragen. Bij deze methode worden er dus vragen gesteld en de inbrenger moet antwoord geven op deze vragen. De andere deelnemers helpen dus op deze manier de inbrenger om het probleem zelf op te lossen.

Kortom, er zijn veel methoden om uit te kiezen. Het is raadzaam om met een nieuwe intervisiegroep twee of drie methoden uit te kiezen die het meest aanspreken en deze dan uit te proberen. Soms kan ook een specifieke methode beter aansluiten bij een bepaalde casus.

Een intervisiegroep heeft minimaal vier en maximaal tien deelnemers. De ervaring leert dat het lastig is om aan het minimum te komen als je groep potentiële deelnemers klein is. De groep deelnemers kan uit enkel PA’s bestaan, maar mag bijvoorbeeld ook worden aangevuld met verpleegkundig specialisten, artsen, fysiotherapeuten, et cetera, om voor accreditatie in aanmerking te komen.

Voor continuïteit en vertrouwen in de groep is het belangrijk dat je elkaar met regelmaat ziet. Als groep mag je zelf bepalen waar, wanneer en hoe je bij elkaar wilt komen. Geadviseerd wordt om minimaal vier keer per jaar bijeen te komen.

Als intervisiegroep ben je in principe zelfsturend en kun je zelf een – al dan niet roulerend – voorzitter en notulist kiezen. Een externe, geschoolde intervisiebegeleider wordt geadviseerd.

In PE-online kan iedere deelnemer zelf de intervisieactiviteit opgeven om hiervoor accreditatiepunten te ontvangen. Voor een uur intervisie mag je één punt opvoeren, met een maximum van twee per bijeenkomst. 

Voor het toekennen van de punten zijn een verslag en een bewijs van deelname vereist. Dat laatste kan bijvoorbeeld een handtekeningenlijst zijn, als je samenkomst fysiek is. Maar online kan ook: maak dan minimaal twee screenshots waarop de deelnemers en hun namen zichtbaar zijn.

Het verslag is beknopt en bevat:

Tekst: Hanna Rijke, PA ouderengeneeskunde
Bron: NAPA Magazine nr 24, oktober 2023