Woensdag 20 november, de grootste staking ooit in de Nederlandse zorg. Alle geplande zorg gaat niet door. Het zou logisch zijn als ook ik als Physician Assistant (PA) vandaag op de barricade zou staan. We zitten namelijk in hetzelfde schuitje als verpleegkundigen. Wist je dat het overgrote gedeelte, namelijk 60%!, van de ca 1300 in Nederland werkzame PA’s onder de Cao Ziekenhuizen valt? Waarom ben ik dan toch aan het werk?

Even terug naar 2 dagen voorafgaand aan de staking; die dag moest ik een lastige afweging maken. Ik werd namelijk benaderd door mijn werknemersorganisatie FBZ of ik als PA op de stakingsdag onze zaak zou willen bepleiten, op het podium in Utrecht. Best spannend, maar ik zou dat zeker willen doen en zou ook wel weten welke punten ik onder de aandacht zou willen brengen. Als lid van de commissie beroepsbelangen binnen NAPA zie ik vaak dat PA’s zeer frequent, misschien kun je wel stellen systematisch, te laag worden ingeschaald door middel van het downsizen van onze functieomschrijving, waaraan het functiewaarderingssysteem gekoppeld is. Een andere financiële kwestie waar we veel last van hebben is het opleidingsbudget. Voor artsen is dit goed geregeld, maar als PA werkt dit per ziekenhuis heel verschillend uit – als je pech hebt is er voor jou als PA geen budget. Dat is niet alleen jammer voor je eigen ontwikkeling en de verdere professionalisering van het vak, maar je kunt hierdoor regelrecht in de knel komen met je accreditatie door een tekort aan punten. Gelukkig is dat bij mij goed geregeld.

Kortom, meer dan genoeg reden om deze mogelijkheid aan te grijpen en me namens collega’s uit te spreken. Maar….. hoe moet het dan met de patiënten op de dag van de staking? De artsen op mijn afdeling zijn namelijk uitgeroosterd in verband met een opleidingsdag en mijn collega aios en ikzelf zouden die dag zelfstandig de dienst draaien. Een situatie die eigenlijk heel symbolisch is voor de positie van de PA: we nemen een deel van de taken van de artsen zelfstandig over, maar worden daarvoor vaak onderbetaald.

Puntje bij het paaltje: de afspraken lagen er al dat de zorg op mijn afdeling gewoon doorging en ik ben op de dag van de grote staking gewoon aan het werk. Hoewel, ‘gewoon’ zou ik het niet willen noemen. We zijn namelijk maar met ons tweeën op de afdeling aanwezig en verantwoordelijk voor alle klinische patiënten. Er wordt niet geopereerd, alleen spoedgevallen. Gisteren zijn twee patiënten de hele dag nuchter geweest, wachtend op een operatie die vanwege de drukte niet doorging. Vanochtend kan de eerste patiënt al om acht uur naar de OK. Ze is als eerste aan de beurt maar ziet de operatie plots niet zitten. Ik neem de tijd om rustig met haar te praten en ze gaat na dit gesprek met een gerust hart naar de OK. Mijn collega en ik ronden de afdelingsvisite in alle rust af, de telefoon gaat bijna niet. Ondanks een behoorlijk aantal patiënten zijn we vroeger klaar dan anders, hoe kan dat toch?

Een andere patiënt is opgenomen met een acuut probleem en ik wil graag een punctie doen op de röntgenafdeling. Ik bel, en kan zowaar gelijk terecht, er is toch niets te doen vanwege de staking. Door een snelle diagnose kunnen we een behandelplan maken. Ondertussen hoor ik de toeters en bellen op het terrein voor het ziekenhuis, de protesten zijn in volle gang.

Een  patiënt op de acute opname afdeling wil tegen medisch advies in direct naar huis. Ik heb de tijd om er direct heen te gaan en met haar en haar echtgenoot te praten. Het haalt helaas niets uit, maar de risico’s en consequenties zijn helder besproken. ‘s Middags hebben we alle tijd om de ontslagbrieven te schrijven en medicatie voor te schrijven voor de volgende dag.

Thuis vertel ik over deze gekke dag: de dingen die ik vandaag heb kunnen doen, zonder stress, ruimte om zaken af te handelen waardoor de efficiëntie eigenlijk heel groot was. De werkdruk is op andere dagen veel groter, het kost dan moeite om alle onverwachte zaken goed te managen en voldoende tijd vrij te maken om naar de patiënt te luisteren. Het lukt wel, maar geregeld is een dag twee uur te kort…  Wat is het toch belangrijk om te werken aan vermindering van de werkdruk en betere arbeidsvoorwaarden. Alle zorg collega’s en FBZ, heel erg bedankt voor de gevoerde acties!

Jeroen Rekveldt

PA orthopedie Isala Zwolle en lid van commissie beroepsbelangen NAPA