‘Ik ben zo moe, zou dat het teken zijn dat ik bijna heenga?’

Uitgebluste ogen kijken me vragend, maar ook moedeloos aan. 90 jaar, bedlegerig, in een gigantisch eigen ontworpen huis ergens in een plattelandsdorpje boven in de provincie. Hij kan zich niet meer herinneren dat ik vorige week ook bij hem ben geweest, verhalen heb aangehoord over zijn leven; 7 kinderen, ‘elke dag van de week één’ vertelde hij met een knipoog. Geluk in de liefde had hij niet, zijn vrouw is bij hem weggegaan. En nu ligt hij hier..compleet afhankelijk van anderen, vooral van de thuiszorg. Eten en drinken doet hij ook bijna niet meer, geen trek..

Vorige week vertelde hij me over vroeger, toen smaakte het eten hem nog wel! Vooral poffert, poffert met bruine suiker, boter en stroop.

Vandaag was ik bij hem, gewoon voor controle, sociale visite noemen we dat in de huisartsenzorg. Bewapend met een eigen gemaakte poffert: ‘speciaal voor u gemaakt’ zei ik. Zijn uitgebluste ogen klaarden op, begonnen te stralen. Honger had hij niet, maar hij genoot..!!
‘Als het zover is neem ik een postzegel mee naar boven’ grapte hij, ‘dan stuur ik u een kaartje..’

Alien Groothuis

Physician Assistant Huisartsenpraktijk Uithuizen