Hester Gerritsen-Van den Berg is physician assistant in opleiding ouderengeneeskunde, en aandachtsfunctionaris huiselijk geweld bij ZZG zorggroep in Groesbeek.
Op zoek naar acute zorg
Door de covid-19-pandemie was stagelopen bijkans onmogelijk. Zeker als je zoals ik buiten het ziekenhuis werkt, is het erg moeilijk om er binnen te komen. En dat terwijl het theorieblok van mijn opleiding over acute geneeskunde gaat en ik de stage hard nodig heb om de theorie goed op te pikken. In het verpleeghuis zie ik geen thoraxfoto of een ecg. De ABCD wordt zelden gebruikt.
Verschillende keren heb ik contact gehad met de afdeling Cardiologie in het ziekenhuis.
Steeds was het antwoord afwijzend: ‘We kunnen de anderhalve meter niet waarborgen.’
Vanuit de crisisopvang arriveert een nieuwe bewoonster in het woonzorgcentrum. In de overdracht staat dat ze een bradycardie heeft met weinig klachten. In overleg met mijn supervisor besluit ik om een ecg te laten maken. We hebben nog geen ecg-onderwijs gehad, maar mijn voorlopige diagnose komt het meest in de buurt van een geleidingsprobleem. Zou ze een pacemaker nodig hebben?
Er volgt overleg met de cardioloog en hij vraagt om haar naar de Eerste Harthulp te laten komen. Mijn hart maakt een sprongetje, dit is mijn kans!
Na overleg met haar contactpersoon ga ik met mevrouw naar het ziekenhuis. Mijn verwachtingen zijn hoog. Zal ik nu toch iets van mijn leerdoelen kunnen behalen in deze ministage van één dag? Als mevrouw wordt aangesloten op de monitor, zie ik tot mijn verbazing een hartritme dat volkomen normaal is. Er wordt bloed afgenomen en na enige tijd komt de aios cardiologie vertellen dat ze mevrouw een nacht op willen nemen ter observatie. Gedesillusioneerd pak ik de bus terug naar het woonzorgcentrum. Ik vraag mijzelf af wat ik dan verwacht had?
Na diverse andere pogingen tot het vinden van een korte stage zakt de moed mij in mijn schoenen. Ten slotte stuur ik een mailtje naar de specialist ouderengeneeskunde in ons ‘eigen’ herstelcentrum. Ik vraag of ik een dienst mee kan lopen op zondag. Hier vinden wat meer acute situaties plaats dan in de beschermdwonenlocaties.
Op zondag fiets ik naar het herstelcentrum. Ik probeer mijn verwachtingen te bedwingen. Ik hoop stiekem dat een van de patiënten naar de Spoedeisende Hulp moet en dat ik dan mee mag.
Samen met de arts kom ik bij een mevrouw met flinke buikpijn. We zien een opgezette buik, die drukpijnlijk is. Ze heeft flink gebraakt, het braaksel ziet eruit als maagsap. Ze heeft normaliter meerdere keren diarree op een dag, maar sinds gisteren heeft ze geen ontlasting meer gehad. We horen gootsteengeluiden. Een halfuur later fiets ik zo snel als ik kan naar de Spoedeisende Hulp. Ik vang mevrouw op bij de ingang. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik daar nu een kijkje mag nemen. De coassistent werkt volgens de ABCDE-methode, bloed wordt afgenomen en een CT-scan wordt gemaakt. Samen met de SEH-arts bekijk ik de scan en de bloeduitslagen.
Ik krijg een rondleiding over de afdeling en wacht tot de mdl-arts de uitslag en het behandelplan komt bespreken. Uren later fiets ik tevreden naar huis. De combinatie van SEH en mdl hebben gezorgd voor een leerzame dag. Hierdoor stort ik mij de volgende dag weer gemotiveerd op de leerstof over de ziekte van Crohn. Er volgt nog een week van werken, leren, slapen in aanloop naar de toets. Hopelijk is het genoeg…
Deze blog verscheen in NAPA Magazine nr. 17 (oktober 2020)
Reacties
Anits
10 okt
Anits
10 okt
Anits
10 okt
Log in en reageerSucces Hester. Het lijkt me een geweldige opleiding
Succes Hester. Het lijkt me een geweldige opleiding
Succes Hester. Het lijkt me een geweldige opleiding