Via de centrale komt een 112-melding binnen. Een oudere dame belt. Haar buurvrouw is gevallen en ligt in de keuken. Er klinkt paniek en er zou flink bloedverlies zijn. Als rapid responder van de ambulance, arriveer ik binnen acht minuten op locatie.
Het betreft enkel een snijwond op de onderarm en het bloedverlies valt mee. Ik besluit de wond zelf te hechten. Anamnestisch blijkt mevrouw het laatste jaar vaker te zijn gevallen. Tijdens telefonische consultatie van de huisarts, constateer ik dat hij niet op de hoogte is van eerdere valpartijen. Hij zal de patiënt op korte termijn bezoeken voor een langetermijnplan. Uiteindelijk kan de patiënt thuisblijven. Dit bespaart haar een ambulancerit, en levert de maatschappij uiteindelijk geld, want het spaart een spoedeisendehulpbezoek uit en een dure ziekenhuisbehandeling. Een inschatting en behandeling die je als physician assistant in de prehospitale setting kan en mag uitvoeren en waarmee zorg goedkoper gemaakt wordt. Echter: niet vervoerd, betekent geen rekening…
Bovenstaande situatie is geen uitzondering in de ambulancezorg, waar momenteel slechts enkele physician assistants en verpleegkundig specialisten werken. Een reden voor de kleine omvang van deze medische groep is het complexe betalingssysteem. Daarbij wordt het ter plaatse afhandelen van een casus niet beloond maar enkel geaccepteerd door de zorgverzekeraar. Beloning, en dus uitbetaling, vindt alleen plaats bij transport van de patiënt, want alleen dan mag de ambulance kosten declareren bij de zorgverzekeraar. Het totale budget voor ambulancezorg wordt vastgesteld en aangevuld door de gezamenlijke ziektekostenverzekeraars en wordt gebaseerd op aanrijtijden. Financiering is in de huidige setting dus vooral gericht op snel ter plaatse zijn en vervoeren naar de Spoedeisende Hulp.
Steeds meer eerstelijnszorg komt binnen via een 112-melding. Adequate zorg thuis – of via een huisarts(post) – zou in sommige gevallen passender en betaalbaarder zijn. Echter de samenwerking tussen huisarts en ambulancedienst komt langzaam op gang. Een reden hiervoor is de koppeling van het elektronisch patiëntendossier. Dit is nu niet inzichtelijk voor de ambulancemedewerker, en terugkoppeling van een ambulancebezoek naar de huisarts is ook niet gewaarborgd. Dit is wel wenselijk, aangezien 42,3 procent van de 112-meldingen, huisartsenzorg betreft. Ook zijn de opleiding en protocollen van de ambulanceverpleegkundige momenteel nog toegespitst op het vervoer naar het ziekenhuis.
Het is een kwestie van tijd, maar in de toekomst wordt een samenwerking in de acute extramurale zorg voorzien en wordt de PA in de ambulancezorg erkend en vol ingezet met één doel: betaalbare patiëntgerichte acute zorg op maat.
Onderstaand een interessante casus in de prehospitale setting, waar PA’s regelmatig tegenaanlopen. Tijd voor meer samenwerking in de acute zorg!
tekst Oscar Francissen, physician assistant ambulancezorg
Reacties
Log in en reageer