Actief bijdragen aan een vereniging is mij niet vreemd. Als klein meisje van 3 jaar oud begon ik met twirlen: een showsport waarbij gym- en dansoefeningen gecombineerd worden met een baton. Onder de leken ook wel samengevat als ‘gooien met een stok’. Ik was een jaar of 17 toen ik met mijn toenmalige coach de eerste gesprekken voerde in aanloop naar een eigen vereniging. Met nul kennis en ervaring op het gebied van besturen of ondernemen, draaiden we alle verplichte documentatie in elkaar en stapten we naar de Kamer van Koophandel. Een enorme sprong in het diepe, maar met succes. We hadden al snel onze eerste leden. Blije, jonge twirlers met stralende ogen. Ik wist: aan die stralende ogen ben ik medeplichtig. 

Fijn voordeel van de jonge leeftijdscategorie van onze leden is, dat ouders met helpende handen zijn inbegrepen. Als kleine, startende vereniging kun je op veel vrijwilligheid rekenen. Of het nu ging om flyeren voor naamsbekendheid, het maken van outfits of helpen bij evenementen, niets was te veel gevraagd.

Totdat wij als vereniging ouder werden en in ledenaantal groeiden. Voor het bestuur en de docenten werd het werk intensiever. Tegelijkertijd werd het moeilijker om vrijwilligers te werven. Ironisch. Kennelijk straalt een wat grotere vereniging niet uit dat er een grote behoefte aan vrijwilligers is. Veel taken bleef ik zelf uitvoeren, vanuit passie én vanuit betrokkenheid bij mijn twirlers. Die periode is ontzettend leerzaam geweest. 

Onze beroepsvereniging NAPA heeft inmiddels de tweeduizend leden gepasseerd. Deze omvang doet je bijna vergeten dat ook déze vereniging ooit begon met slechts een handjevol enthousiastelingen. Ik werd lid van NAPA voor de verbinding met andere PA’s, maar ook om te profiteren van de landelijke positionering en kwaliteitsbewaking die door een beroepscollectief tot stand komen. Als lid ben ik er als eerste bij gebaat dat de vereniging goed draait. Daar wil ik dan ook zelf aan bijdragen. Medeplichtig, vrijwillig. 

Vrijwilligerstaken zijn er binnen een vereniging in vele vormen en maten. Sommige taken kosten veel tijd, andere zijn zo afgerond. Eén ding hebben ze allemaal gemeen: het levert altijd iets op. Ik geef zonder gêne toe dat mijn persoonlijk belang bij verenigingstaken minstens zo zwaar weegt als het maatschappelijk belang. Het opdoen van nieuwe kennis en nieuwe contacten is geen valse belofte bij vrijwilligerswerk. Voor mij is dat de moeite waard, maar ik besef dat dit heel persoonlijke afwegingen zijn.

Zou de keuze om wel of geen verenigingstaken op te pakken anders zijn als NAPA niet tweeduizend leden, maar twintig leden zou hebben en een kleine, startende vereniging zou zijn? 

Mijn twirlcarrière heb ik enkele jaren geleden met een voldaan hart afgesloten. Er is tijd en ruimte voor nieuwe uitdagingen ontstaan. Nu mag je mij met het volgende feliciteren: ik ben een van de nieuwe leden in de NAPA-ledenraad. 

Kelly werkt als PA bij LUMC. Zij is te bereiken via e-mail.