Marye Rutten is Physician Assistant cardio-thoracale chirurgie en werkzaam bij het St. Antonius ziekenhuis in Nieuwegein en blogt over haar ervaringen in de frontlinie van de Corona zorg.
In eerste instantie dacht ik: “Het waait wel over en als PA op de cardio thoracale chirurgie (CTC) kom ik er toch niet mee in aanraking”. Het was toen februari en de eerste coronabesmetting in Nederland was net vastgesteld. Eerlijk gezegd dacht ik ook: “Wil ik per se de frontlinie opzoeken?”
Maar naarmate het aantal besmettingen toenam, ziekenhuizen de reguliere zorg downsizeden en steeds meer vrienden van mij (werkzaam als anesthesiemedewerker) werden ingezet op IC, ging mijn zorghart toch opspelen. Dat zei: “Je kunt niet je ogen blijven sluiten, je kennis als PA en anesthesiemedewerker en skills niet inzetten terwijl het juist nu zó hard nodig is”.
Dus belde ik eind maart mijn manager om aan te geven dat ik graag wilde meehelpen, wilde ondersteunen. Enkele dagen later startte ik op de IC.
De werkdagen op de IC starten elke dag met hetzelfde ritueel: Aansluiten in de rij om me vervolgens te laten assisteren met het aantrekken van beschermende kleding: schort, muts, bril en handschoenen, die als laatste vakkundig werden dichtgetaped om daarna de IC op te lopen, niet wetende of patiënten die ik de dag ervoor nog levend had gezien, er nu ook nog waren.
Het merendeel van de patiënten lag aan de beademing en ze kregen veel medicijnen toegediend, met name voor de hemodynamiek. Dagelijks werden patiënten meerdere keren gedraaid: van buik naar rug of andersom. Hierdoor kwam het geregeld voor dat ze instabiel werden en moesten we elke keer alle zeilen bijzetten, soms tevergeefs.
Het meest frustrerende van deze hele periode vond ik dat je álles uit de kast haalt om mensen te helpen en dat het soms tot niets leidt, dat je mensen verliest.
Gelukkig zag ik na enkele weken wel dat er ook patiënten waren die wél opknapten, weer beter werden. Weliswaar heel langzaam, maar ik zag resultaat. Het was zo mooi om na vier weken de eerste patiënt uit te mogen zwaaien! ‘Ontslagen’ van de IC en naar een reguliere afdeling. En gelukkig volgden er meer patiënten die konden worden overgeplaatst naar de afdeling, de ‘Corona-piek’ was voorbij.
Na acht weken mijn steentje bijgedragen te hebben op de IC, ben ik nu weer terug op mijn eigen afdeling, de CTC. Het is heel fijn weer terug te zijn op mijn eigen plek, maar ik ben ook heel blij dat ik in de crisis mijn bijdrage heb kunnen leveren.
Reacties
Joke Wijntjes
6 jun
Joke Wijntjes
6 jun
Joke Wijntjes
6 jun
Log in en reageerTopper!
Topper!
Topper!