‘Al jaren werk ik als physician assistant (PA) in het Radboudumc. Ik ben trots op wat ik dagelijks doe, maar de laatste jaren lopen de frustraties op over het functiewaarderingssysteem van de UMC’s, het zogenoemde FUWAVAZ. De waardering van PA’s staat onder druk; bij nieuwe collega’s wordt de inschaling vaak naar beneden bijgesteld. Waar een paar jaar geleden schaal 11 de norm was, lijkt dat nu een bijna onmogelijke opgave.

Dat ligt niet aan het takenpakket van de PA’s. Integendeel, onze verantwoordelijkheden zijn gegroeid en het werk is juist toegenomen. Het systeem lijkt simpelweg niet geschikt voor functies zoals die van ons. FUWAVAZ is multi-interpretabel en focust te veel op beleidsvorming, onderzoek en onderwijs.

Als PA’s zijn wij vooral werkzaam in de kliniek, waar patiëntenzorg de kern vormt. We werken op de afdeling vaak als zaalarts en nemen taken over van medisch specialisten en artsen in opleiding, maar die rollen vallen buiten het FUWAVAZ-systeem.

Het resultaat is dat wij ons werk en onze medische verantwoordelijkheid in een waarderingssysteem proppen dat daar eigenlijk niet voor gemaakt is. Dat werkt niet en benadeelt ons.

Wat mij en mijn collega’s vooral frustreert, is dat wij ondanks het feit dat wij in de afgelopen jaren steeds zelfstandiger zijn gaan werken, niet als zodanig worden beloond. Wij ­nemen medische beslissingen in een complexe academische ­omgeving voor patiënten met ingewikkelde ziektebeelden. Naast patiëntenzorg geven veel PA’s ook onderwijs, zitten in diverse kwaliteitswerkgroepen en doen andere werkzaamheden die de afdeling overstijgen. Een groot deel van de PA’s werkt mee aan medisch wetenschappelijk onderzoek.

Maar ook hier werkt de multi-interpretabiliteit van FUWAVAZ in ons nadeel. Sommige werkgevers eisen dat je je eigen onderzoekslijn hebt om in aanmerking te komen voor een hogere inschaling. Maar in een UMC zijn daar juist andere professionals voor aangesteld. Hierdoor telt onze bijdrage aan onderzoek – zoals het includeren van patiënten en het verzamelen van data – nauwelijks mee in de puntentoekenning voor ons functieprofiel.

Het voelt alsof er bezuinigd wordt op onze functie, terwijl we juist een cruciale rol spelen in de continuïteit en kwaliteit van zorg, in onderwijs en in onderzoek. Dit gevoel wordt breed gedeeld. Ik zie steeds meer collega’s vertrekken naar sectoren waar de inschaling beter geregeld is, zoals algemene ziekenhuizen, de sector verpleging en verzorging (VVT) of naar revalidatiecentra. Het is pijnlijk om te zien dat waardevolle collega’s om deze reden hun heil elders zoeken.

Er ligt een nieuwe functiewaardering in het verschiet, gebaseerd op een nieuwe normfunctie die ik met een groep PA’s uit verschillende UMC’s aan het schrijven ben. Maar niemand weet wat dat gaat opleveren. Onlangs kregen we wel de toezegging dat de PA’s uit de UMC’s die een belofte hebben gekregen van schaal 11 een toelage kunnen krijgen tot schaal 11 totdat de nieuwe normfuctie beoordeeld en ingeschaald is. Dit na jarenlang onderhandelen met de Raad van bestuur en het opstarten van een procedure via de vakbond voor zorgprofessionals FBZ vanwege niet nakomen van gedane beloften.

In het slechtste geval blijven we de rest van onze carrière vastzitten in dezelfde schaal, ondanks de toenemende verantwoordelijkheden die we met z’n allen dragen. Het voelt alsof de werkgevers voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten. Als deze trend van vertrekkende collega’s doorzet, vraag ik me af welke voorstelling er straks nog te zien is.’

tekst: Philip van Haren, PA Amalia Kinderziekenhuis, Radboudumc, lid NAPA werkgroep FUWAVAZ
contact: philip.vanharen@radboudumc.nl
bron: NAPA Magazine nr. 25, november 2024